Niedzielne rozważania

Tak bardzo nie mogliśmy się doczekać tych ferii. Mimo, że nie planowaliśmy  żadnego dalszego wyjazdu, to jednak planów mieliśmy wiele.
Spotkać się z ...,
zaprosić...,
miały być sanki,
miały być narty
i może łyżwy choć jeździć umie tylko tatuś.
Miało być kino i jakaś wycieczka, a tymczasem ferie rozpoczęliśmy chorowaniem. Najlepszą atrakcją było łóżko i sen, a dla urozmaicenia książka i film.
Po weekendzie było już dobrze, ale nie na tyle, żeby na te sanki czy łyżwy wyruszyć.
Chłopców odwiedził kolega, który też w trakcie kuracji zdrowotnej i razem było im raźniej. Nocowanie kolegi było wielką atrakcją i urozmaiceniem tego feriowego czasu.
Później przyjechał do chłopców kuzyn również na nocowanie i już ferie zaczęły być z fajnych fantastyczne.
W sobotę mieli nas odwiedzić goście i miało być tak wspaniale, lecz znów choroba pokrzyżowała plany. Tym razem to oni się pochorowali.
Wczoraj zrobiliśmy sobie małą wycieczkę, a dziś odpoczywamy i planujemy nowy tydzień. Już szykują się fantastyczne spotkania, wyjazdy i odwiedziny. Oby tylko zdrowie dopisało.
Pięknie dziś słońce świeciło i była okazja żeby się gdzieś wybrać, ale niestety ból w szyi Dominika spowodował, że do popołudnia siedzieliśmy w domu.
Aby umilić ten domowy czas upiekłam drożdżowe bułeczki. Obejrzeliśmy Ziarno, poczytaliśmy książki i inspirujące czasopisma, pograliśmy w piłkarzyki i do Mszy ból minął.
Pięknie dziś było w kościele. Odwiedziły nas trzy siostry zakonne. Jedna z nich mówiła piękne świadectwo. Ukradkiem wycierałam łzy wzruszenia i myślałam o mojej siostrze ciotecznej i przyjaciółce, które również wybrały powołanie zakonne. Myślałam o siostrze Joli, z którą bardzo się zaprzyjaźniłam kiedy byłam jeszcze nastolatką i spędziłyśmy razem wiele cudownych chwil. To między innymi ona uczyła mnie gotowania, pieczenia i prac ogrodowych.
Podziwiam tych wszystkich, którzy mieli w sobie na tyle odwagi, aby podążyć za swoim powołaniem.

 Dziś dzień modlitw o powołania, a moje myśli, od czasu tej popołudniowej mszy biegną właśnie ku tym wszystkim, których znam i którzy wybrali drogę zakonną czy kapłaństwa.
Siostra dziś powiedziała bardzo ważne słowa, że dostępujemy wielkiej łaski, że możemy dawać świadectwo. Inni tracą za to życie. Wiele z Was piszę mi w mailach, że podziwia mnie za odwagę przyznawania się do tego, że wierzę. Ja nie widzę w tym nic niezwykłego, a o sobie zawsze myślałam, że jestem tchórzem. Pytacie mnie jak uczyć dzieci wiary, kiedy nie miało się wzorca w rodzicach i samemu dopiero zaczyna się kroczyć ścieżkami wiary. Ja miałam to szczęście, że wychowałam się w rodzinie wierzącej i mama bardzo dbała o to, aby nas wychować jak najlepiej  w wierze. Chodziłam do liceum katolickiego, gdzie poznałam wiele osób, które żyły świadcząc o Bogu. Należałam do wspólnoty, w której poznałam mojego Męża i to on jest tym, który prowadzi naszą rodzinę.
Miałam wiele szczęścia, ale w latach liceum poznałam wiele osób, które wychowały się w rodzinach, gdzie te wartości nie były pielęgnowane i same nawróciły się pod wpływem pewnych okoliczności. Często były to osoby, które jak same o sobie mówią były na dnie i odbiły się od niego nawrócone i umocnione w wierze. Są to osoby bardzo odważne, które potrafiły dawać piękne świadectwo o swoim życiu.
Dziś czytałam artykuł w jednym z moich ulubionych czasopism, o tym "Jak wychować dziecko w wierze tak, aby pragnęło być wrażliwe na Boga oraz drugiego człowieka?"
Dzieci nie tylko nauki wiary, ale także nauki życia czerpią, z naszego przykładu. Przysłuchują się, ale przede wszystkim przyglądają się naszej postawie, naszemu życiu, naszej relacji z drugim człowiekiem i z Bogiem.

Pytacie mnie kiedy zaczęliśmy zabierać chłopców do kościoła? Trudno Wam uwierzyć, że od pierwszych miesięcy, ale tak właśnie było. Po powrocie ze szpitala był czas, że chodziliśmy z mężem na zmianę, ale na pierwszy spacer po tygodniu wybraliśmy się razem na pierwszą wspólną Mszę Świętą na Jasnej Górze. To był wyjątkowy dzień, który zapadł mi głęboko w pamięci i miło go wspominam. Od tego czasu jak tylko zdrowie dzieci pozwalało były z nami na każdej Mszy. Na początku wybieraliśmy takie kościoły, w których była przestrzeń dla wózka. Wiosną, latem i wczesną jesienią, takie, które mają dobre nagłośnienie na zewnątrz.

W swoim otoczeniu mamy wiele rodzin o podobnych wartościach i cieszymy się z tego bardzo. U wielu z Was również znajduję inspirację, do tego aby stawać się lepszą.
Przede wszystkim inspirują mnie kobiety.
To one dają mi przykład, jak żyć, jak być lepszą żoną i mamą. Są to często kobiety chrześcijańskie, ale nie z Kościoła Katolickiego. Uwielbiam czytać książki chrześcijańskie i słuchać muzykę chrześcijańską. Najważniejsze jest to, że wszyscy jesteśmy dziećmi jednego Boga i każdemu człowiekowi należy się szacunek.

Ciszę się, że spotkałam się w tym wirtualnym świecie z kobietami takimi jak Wy, które macie wiele ciepła, serdeczności i szacunku, nawet wtedy, gdy macie odmienne poglądy.
Podziwiam ludzi, którzy potrafią głosić prawdę i przyznawać się do swojej wiary i przekonać, nie krzywdząc przy tym innych.
Przez te 6 lat prowadzenia bloga poznałam wiele osób, które tutaj nigdy nie pozostawiły komentarza, jednak są i swoją obecność dają mi poznać w szczerych i ciepłych listach i mailach. Są takie, które piszę mi, że po kilkunastu latach przełamały się i po raz pierwszy poszły do Kościoła, a także takie, które postanowiły ochrzcić swoje dzieci.
Dostałam przed świętami list. Taki prawdziwy, odręczny. Ucieszył mnie ogromnie, jednak było w nim wiele strachu i lęku, o nas, o naszą przyszłość i ten świat. Straszne jest to co się dzieje, jednak nie można się skupiać na tym lęku, tylko postarać się zmieniać ten świat. A jak? Właśnie w swojej rodzinie.
Oczywiście to wcale nie oznacza, że się nie martwię. Wręcz przeciwnie, jednak przede wszystkim często martwię się o ten mój mały świat, którym jest moja rodzina. Martwię się o to, czy uda mi się dobrze wychować dzieci. Martwię się o to, gdy nie zachowują się tak jak tego byśmy tego chcieli. Martwię się o to, aby złość nie odmieniła ich umysłów i o to właśnie się modlimy każdego dnia z moim mężem.
Panie Jezu Chryste, Syny Boga żywego,
który choć zrodzony przed wiekami, 
chciałeś jednak w doczesności być dzieckiem
i miłujesz niewinność tego wieku.
Ty z miłością tuliłeś i błogosławiłeś przedstawione Ci dzieci, 
racz więc nasze dzieci, zawczasu otoczyć słodyczą Twojego błogosławieństwa
i spraw aby złość nie odmieniła ich umysłów, 
oraz dozwól, aby wzrastając w latach, mądrości i w łasce,
mogły zawsze podobać się Tobie
Który żyjesz i królujesz na wieki. Amen.

Może ktoś z Was  skorzysta z tej modlitwy, aby prosić w intencji swoich dzieci lub wnucząt. Modlitwę można modyfikować. My ją zmieniliśmy tak aby była za dzieci w liczbie mnogiej.
Wczoraj świętowaliśmy Dzień Babci. To niesamowite jak wiele maili przez te 6 lat blogowania dostałam właśnie od  babć. Zarówno od takich młodszych, jak i takich, które nie dawno nauczyły się obsługi komputera, aby mieć kontakt w wnukami, które za granicą i dziękują mi za to świadectwo, a ja wtedy jestem zawstydzona, bo tak naprawdę to tylko parę razy wspomniałam o niedzielnej mszy i nie myślę o sobie, żeby coś niezwykłego było w moich wpisach, dlatego tym bardziej jestem wdzięczna i wzruszona.
Dziś ten wpis jest bardziej osobisty.

"Bóg kocha nas bardziej niż najlepszy ojciec, niż najbardziej kochająca matka.
Wystarczy, abyśmy z sercem dziecka poddali się i zawierzyli Jego woli."
                                                                                               św. Jan Maria Vianney

 Od dzieci też można nauczyć się wierzyć i to tak bezgranicznie, ufnie. One nie wstydzą się tego, że wierzą. Zachwyca mnie ta ich ufność i poddanie się. To na nas rodzicach spoczywa wielka odpowiedzialność.

Jeśli chcemy, a nie potrafimy mówić dzieciom o Bogu, to na rynku są teraz piękne książki i czasopisma, które nie tylko uczą dzieci, ale także my dorośli możemy się wiele nauczyć.

Pisałam Wam kiedyś w tym wpisie o Aniele Stróżu i Małym Przewodniku Katolickim. Kupujemy też Moje Pismo Tęcza. Warto jest czytać takie czasopisma, a z Aniołem Stróżem naszym ulubionym jest to fajne, że można go słuchać, bo do każdego numeru dołączona jest płyta.

Dziś mamy dużo łatwiejszy dostęp do wiedzy i wielu źródeł, z których możemy skorzystać. Dzięki uczeniu przekazywaniu wiary dzieciom, sami pogłębiamy swoją i te jest wspaniałe.

Lubię obserwować dzieci w kościele. Zachwyca mnie ich radość, ciekawość. Nie zawsze są grzeczne, nie zawsze słuchają, ale najważniejsze, że są!

" Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego». I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je".                                       Ewangelia według św. Marka 10, 13-16 

W zeszłym roku pojawił się wpis o błogosławieniu dzieci i modlitwie. To po nim miałam falę maili, które dały mi do myślenia i za każdy jestem bardzo wdzięczna.

Miało być kilka niedzielnych kadrów, z bułeczkami w roli głównej. W trakcie robienia wpisu dostałam 4 maile. Dwa bardzo osobiste i ogarnęły mnie refleksje.  Rozpisałam się. Dzielę się kilkoma z tych refleksji z Wami. Sama uczę się każdego dnia kochać, doceniać, ufać, wierzyć i tę wiarę przekazywać.

Mam wspaniałych czytelników i to jest wielkie błogosławieństwo. 

Przytulam Was mocno i dziękuję!

Iza