Kilka refleksji na 4 urodziny bloga

"Nie pytaj mnie jak należy żyć
Niewiele wiem, błądzę tak jak ty"

Nie dawno siędząc w samochodzie słuchałam w radio piosenki zespołu Perfect "Bóg narodzi się". wydaje mi się, że słyszałam ją po raz pierwszy, albo nigdy wcześniej nie wsłuchiwałam się w słowa. Rozmyślałam wtedy nad minionym czasem, ostatnim rokiem, życiem...
Myślałam też o Was, o moich czytelnikach i o tych latach blogowania.
To już cztery lata i nie sądziłam, że tyle "wytrwam". Cieszę się, że ''wytrwałam"!!!, chociaż tak jak pisałam już kiedyś od czasu do czasu pojawiały się myśli o zaprzestaniu blogowania.
Niewiele osób, które znam z mojego otoczenie prowadzi bloga, wiele nie wie w ogóle co to jest blog, chociaż przez te 4 lata trochę się zmieniło w tej kwesti, jednak jak już komuś mówiłam o tym, że prowadzę bloga to często padało pytanie - PO CO CI TO?
No właśnie po co mi to?
Też się czasem nad tym zastanawiałąm. W żadnym wypadkunie zakłądałam bloga dla korzyści materialnych. Wiem, że teraz wiele blogów powstaje po to aby zarabiać i nie widzę w tym nic złego. Kiedy zakładałam bloga byłam laikiem i nie wiedziałam, że się tak wogóle da:)
Zrobiłam sobie takie podsumowanie czym dla mnie jest blogowanie w zeszycie na kartce i postanowiłam podzielić się tym z Wami.

Na początku najważniejsze były dla mnie punkty KONTAKT ZE ŚWIATEM I DZIELENIE SIĘ.
Mieszkając w niewielkiej miejscowości, w której zna się tylko kilka osób miałam taką potrzebę kontaktu ze światem. Poznając blogi, poznałam wspaniałe kobiety, mamy, które dzieliły się ze mną swoim życiem. Chciałam im dać cząstkę siebie. Kończyliśmy wtedy nadbudowę domu i chciałam się dzielić:
tym jaj udało mi się zrobić na szydełku pierwszą zazdroskę do okna,
jak udało mi się upiec z dzieciakami pyszne ciasteczka z przepisu od mamy,
jak urządziliśmy kuchnię czy pokoiki dla dzieci,
jaką książeczkę czytaliśmy z dzieciakami,
w jaką grę planszową graliśmy,
jaką książkę ja przeczytałam,
co robiliśmy w Dzień Mamy,
jak przygotowywaliśmy się do pierwszego dnia w szkole,
w jakie ciekawe miejsca zwiedziliśmy,
Dzielę się również swoim czasem, bo kto prowadzi bloga ten wie ile to zajmuje czasu. Są wpisy, które można zrobić w 15 min, ale są i takie, na które poświecałam kilka godzin.
Lubię dzielić się z Wami i lubię jak odnajdujecie w moich postach INSPIRACJĘ. Wasze blogi również są dla mnie INSPIRACJĄ!
-kupuję książki przez Was polecane
- piekę ciasta, ciasteczka i babeczki
- robię dekoracje
- jadę w miejsca przez Was polecone itd.
Już po pierwszych wpisach zaczęłam dostawać od Was często więcej maili niż komentarzy. To był mój kontakt ze Światem. Z jednej strony wirtualny, a z drugiej bardzo realny. Z wieloma osób po kilku mailach przechodziłam do telefonowania, a z kilkoma udało mi się spotkać nawet całymi rodzinami.
To są dla mnie cenne znajomości i PRZYJAŹNIE. Dziękuję Wam za nie.
Nawet nie macie pojęcia ile razy to wy mnie MOTYWOWAŁYŚCIE i dawałyście CHĘĆ DO DZIAŁANIA.
Widząc Wasze uporządkowane domy miałam ochotę wziąć za szmatę aby uporządkować swój,
wdząc Wasze inspirujące zdjęcia miałam ochotę zmienić coś u siebie.

Blogowanie to dla mnie RADOŚĆ I PASJA!!!
Cieszę się, że mogę dzielić się z Wami tą radości.
Zakłądając bloga ma się jakieś założenia, a przynajmniej ja miałam. Chciałam aby mój blog był CIEPŁY, SŁODKI, DOMOWY, RODZINNY.
Nie zamierzałam wylewać tu swoich goryczy, bo i tak świat od niej kipi.
Może dla niektórych za słodko tutaj, ale mnie jest dobrze.
Kocham to swoje życie, choć nie zawsze jest takie kolorowe jak na zdjęciach.
Kocham swoją rodzinę i uwielbiam z nią spędzać czas.
Kocham mojego Męża i jestem wdzięczna mu za wsparcie w życiu i w prowadzeniu tego bloga:)
Kocham moje dzieci i ciszę się, że dzielą ze mną moja pasję do pieczenia, czytania, grania itd.
Uwielbiam się śmiać i uśmiechać i często dzielę się tym uśmiechem z innymi
Uwielbiam piec i przygotowywać słodkości dla najbliższych, obdarowywać nimi innych
Uwielbiam wyczarowywać różne rzeczy z papieru
Uwielbiam rzeczy piękne
Uwielbiam szydełkować
Uwielbiam czytać
Uwielbiam każdy nowy dzień, który daje mi szansę robienia tych rzeczy.

Cieszę się, że mogę DZIELIĆ się z Wami tym co KOCHAM.
Dziękuję Wam za Waszą serdeczność i niezwykle ciepły i przyjazny odbiór.
Słowa krytyki staram się odbierać z pokorą. Nie zaprzeczę, że mnie nie dotykają.
Dostaję mnóstwo maili i często są w nich zawarte pytania z cytatu we wstępie: JAK ŻYĆ?
Jak żyć aby być szczęśliwym?
Jak dobrze wychować swoje dzieci?
Jak okazywać więcej cierpliwości?
Pytacie mnie o różnie rzeczy.
Czy krzyczę na swoje dzieci?
Skąd czerpię cierpliwość?
Jak wytrzymuję po całych dniach z dziećmi?
Czy się nie nudzę w domu?
Jak wogóle wytrzymuję w domu?
Otóż na wiele pytań odpowiadam bez głębszego zastanowienia, ale na wiele nie umiem odpowiedzieć.
Myślicie, że jestem perfekcyjną panią domu, ale tak nie jest (mało kto pokazuje na blogu zdjęcia na których jest bałagan)
Nie jestem perfekcyjna!
Nie jestem zorganizowana!
Nie zawsze jestem cierpliwa!
Nie zawsze jestem łagodna!
Każdego dnia staram się dobrze wychować dzieci. Staram się aby każdego dnia czuły się ważne i kochane.
Odnoszę sucesy ale i porażki.
Nie jestem ideałem!
Nie mam problemu z wytrzymywaniem z dziećmi. Nawet jeśli nie idą do szkoły czy przedszkola dobrze się czujemy w swoim towarzystwie. Ferie czy wakacje nie stanowią dla mnie problemu co ja mam z tymi dziećmi zrobić.
Czy moje dzieci się kłócą?
Ale oczywiście, że się kłócą. Chociaz bardziej niż kłócą, to czasem drażnią ze sobą. Nie biją się, nie drapią, nie szarpią za włosy!!!, ale nie zawsze między nimi jest pokojowo. Czasem są też łzy.
Lubią zdjęcia i lubią do nich pozować choć nie zawsze, ale jeśli chodzi o czapki czy fartuszki to tych co się martwią chcę poinformować, że czapki są hitem i wszystkie dzieci, nawet te starsze od moich z chęcią je zakładają i pozują do zdjęcia:)
Wiele zatroskanych maili dostałam po ostatnim wpisie, a raczej po komentarzu od Agnieszki.
Nie martwcie się zawsze bałam się i unikałam krytyki, ale nie boję się jej. To co tu było napisane to nie było nic obraźliwego i nie mam powodów do zaprzestania blogowania.
Wiele osób z mojego otoczenia nawet do swoich dorosłych dzieci mówi zdrobniale: Agusia, Krzyś, Madzia, Kamilka, Piotruś, Hania, itd.
Lubię do moich dzieci mówić zdrobniale Dominiś, Nikuś. Lubię jak ktoś do mnie powie zdrobniale i nie mam nic przeciwko mimo, że mam prawie 32 lata.
Mimoże nie zawsze znam odpowiedź to lubię odpisywać na Wasze maila. Nie rozumiem tylko, jak ktoś kto już wysila się na napisanie do mnie maila nie może się zdobyć w nim  na jakiekolwiek formy grzecznościowe.
Dostaję maile, któr przypominają niektóe komentarze anonimowe. Ktoś o coś nie prosi tylko żąda. Bez żadnego wstępu w stylu Witam tylko od razu czytam: podaj mi przepis na szarlotkę, prześlij mi jakieś pomysły na prezent dla 3 letniego chrześniaka itd.
Nie ma proszę, czy: czy mogłabyś tylko żądanie bez słów pozdrawiam, nie mówiąc już o krótkim dziękuję jak mimo to odpiszę.
Na niektóre maile odpisuję z opóźnieniem, niektóre może mi umykają ale staram się odpisywać i dziękuję za wszystkie ciepłe, nie tylko SŁODKIE słowa, które mi przesyłacie w mailach. Dziękuję za te maile i dziękuję za Waszą serdeczność.
Dziękuję za te Waszystkie dowody sympatii, wdzięczności, bezinteresowaności  i dobrego , które od Was otrzymałam. Za te większe i mniejsze paczuszki i paczki, któe do mnie przychodziły często niespodziewanie, za te wszystkie wygrane w różnego rodzaju organizowanych przez Was Candy i konkursach.

"Nie pytaj mnie jak należy żyć
Niewiele wiem, błądzę tak jak ty"
Błądzę każdego dnia, ale
-modlę się, aby żyć dobrze,
-czytam aby żyć dobrze, rozmawiam, aby żyć dobrze,
-pytam, aby żyć dobrze,
-inspiruję się aby żyć dobrze
-kocham, aby żyć mądrze
i żyję po by Kochać i dzielić się tym co kocham.
Dziękuję Wam, za to, że Wy dzielicie się ze mną.
Mam zamiar nadal blogować
- INSPIROWAĆ,
-MOTYWOWAĆ,
-DZIELIĆ SIĘ,
-DAWAĆ RADOŚĆ,
-PRZYJAŹNIĆ SIĘ
i... UŚMIECHAĆ SIĘ :)

Rozpisałam się okropnie.
DZIĘKUJĘ za Waszą obecność, motywację i ciepłe słowa
Dziękuję Wam za te cztery lata i ciepło Was pozdrawiam!