Wakacyjny sierpień

Kochani dziękuję Wam za przemiłe komentarze i życzenia urodzinowe. Cieszę się, że wróciłam do blogowego świata bo bardzo się za Wami stęskniłam. Mam nadzieję, że w najbliższym czasie uda mi się nadrobić trochę zaległości na Waszych blogach.
Przygotowanie tego wpisu zajęło mi bardzo dużo czasu. Zastanawiałam się czy nie podzielić go na kilka, ale już nowe pomysły wpisów czekają, a zwłaszcza wrażenia książkowe:)
Początek sierpnia był dla nas bardzo aktywny. Moja blogowa przyjaciółka Sylwia, o której już kiedyś wspominałam, zaprosiła nas do siebie do Bielska. Zaplanowała dla naszych rodzin współną wyprawę w góry. Wybraliśmy się do niej w piątek. Gdy pomyślałam o Bielsku i o tym, że umówiłyśmy się na popołudnie chciałam wykorzystać dopołudniowy czas i przebytą drogę na inne spotkania.
Od dawna planowałyśmy spotkać się i poznać z Madzią z bloga Zapach Wspomnień, a ponieważ mieszka po drodze umówiłyśmy na spotkanie.

Madzia przyjęła nas bardzo radośnie i serdecznie.
 W jej domu czuliśmy się wspaniale. Madzia ugościła nas i poczęstowała swoimi przepysznymi ciasteczkami, które dostaliśmy na drogę, oraz smakowitym ciastem.
Miło było odpocząć na ich przepięknym tarasie, a w domu zachwycałam się każdym zakątkiem.
Mój mąż też był zachwycony i bardzo dobrze czuł się w domu Madzi i jej wesołej rodzinki.
Chłopcy mieli też okazję osobiście poznać Franka do któego kiedyś pisali listy.
To było fantastyczne spotkanie, za które bardzo dziękujemy i zapraszamy do nas!

Później pojechaliśmy do Pszczyny, gdzie spotkaliśmy się z Michaliną i jej córeczką Elizą. Z Michaliną mieszkałyśmy razem w wynajmowanym pokoju, w czasie studiów.
Michalina z mężem otwarła w Pszczynie cudowne miejsce o nazwie Czekolada Cafe. Od samego progu byłam zauroczona tym miejscem.

Michalina jest artyską i ma wspaniałe wyczucie smaku. Lokal jest cudownie urządzony i panuje w nim ciepła atmosfera.
W Czekolada Cafe nie piliśmy co prawda ani kawy, ani czekolady, ale w tym upalnym dniu chłodziliśmy się pysznymi deserami lodowymi, które były ogromne.
Chłopcy również zachwyceni tym miejscem. Dominiś od razu chciał potrzymać małą Elizę, a później nie chciał ją oddać:)

W Czekolada Cafe jest również sklepik, w którym można kupić przepyszne herbaty i ceramikę Bolesławiec. Mąż kupił mi na pamiątkę śliczny bolesławski dzwoneczek.
Polecam Wam to miejsce z czystym sumieniem.
Czekolada Cafe
Pszczyna ul. Piastowska 3
Ostatnim punktem w tym dniu były odwiedziny u Sylwii.
Z Sylwią, Pitrem, Zosią i Hanią spędziliśmy 3 przemiłe dni. Chłopcy bardzo nie mogli się doczekać tego spotkania.
Już dawno nie spali poza domem, a dla Nikusia miała to być pierwsza wyprawa w góry.
Dzieciaki się wyspały, a po śniadaniu wyruszyliśmy w drogę. Atrakcją byla przejażdżka autobusami, wjazd kolejką na Szyndzielni i cała wyprawa:)

Droga w góry do schroniska była długa i wyczerpująca. Ja uwielbiam spacery, ale wielbicielką góskich wędrówek nie jestem i nigdy nie byłam. Nikuś normalnie ma problemy, żeby dojść na nogach do sklepu bez marudzenia, że bolą go nogi a tu szedł. Dzieciaki się nawzajem motywowały, dla nas zresztą też były  OGROMNĄ motywacją.
Szliśmy spokojnym spacerowym krokiem. Była z nami również Czika pies Zosi i Hani.
Po drodze dzieciaki zbierały jagody i zrobiliśmy sobie piknikowy przystanek.

Najwspanialszy moment to ten, w którym dotarliśmy do schroniska Błatnia.
Radość ogromna!

Byliśmy padnięci i nie chcieliśmy nawet słyszeć o ognisku, które zaplanował dla nas Piotr. Dzieciaki przed 19 były już w piżamach ale do 20 się zregenerowały i z chęcią poszły przygotowywać ognisko.
Dołączyły do nas inne dzieci i było bardzo wesoło, a upieczone na ogniu kiełbaski smakowały wyśmienicie!

W schronisku dzieciaki bardzo się wyspały. Rano na myśl, o drodze powrotnej chciało mi się płakać. Na początku szło się bardzo przyjemnie, ale gdy doszliśmy do stromego zejścia po którym nogi się ślizgały nie było już tak fajnie i wesoło.
Miałam ochotę tam zostać na górze. Na szczęście udało się zejść i wszyscy odczuliśmy ulgę.
A po zejściu mimo, że droga była jeszcze daleka, szło się przyjemnie. Zatrzymaliśmy się przy małym strumyku, gdzie mieliśmy przerwę i mogliśmy się schłodzić w lodowatej wodzie.

Jestem pod wrażeniem, że Dominik na swoich nóżkach przeszedł tyle kilometrów. To była wspaniała wyprawa, podczas której mogliśmy zmagać się ze swoimi słabościami. Byłam z nas dumna.
Sylwuniu dziękujemy Wam za gościnę, otwarty dom i serce. Dziękujemy za tak wsaniałe przygotowanie całej wyprawy i za zabranie mnie do tego cudownego sklepu z tkaninami, o którym jeszcze napiszę:)
Do domu wróciliśmy późnym wieczorem w niedzielę.
Pod koniec lipca napisała do mnie kuzynka mojego męża, która mieszka w Stanach, a z którą się przyjaźnie i często do siebie piszemy maile. Odwiedziła nas dwa lata temu o podobnej porze i napisała, że przyjeżdża na kilka dnie do Polski i może się z nami spotkać, ale w Warszawie.
Wyjazd do Warszawy planowaliśmy od kilku lat.
Aż wstyd się przyznać, ale do tej pory nie miałam okazji być w stolicy.
Postanowiliśmy, że wybierzemy się na to spotkanie i będą to takie nasze wakacje. Moja przyjaciółka Julia, z którą chodziłam do liceum, a o której pisałam w ostatnim poście udostępniła nam swoje podwarszawskie mieszkanie, które mieliśmy do swojej dyspozycji. Zaplanowaliśmy na te dwa dni mnóstwo punktów do zwiedzania. Z dwóch dni zrobiły nam się cztery dni zwiedzania Warszawy. Wydawać by się mogło, że to dużo na zwiedzenie jednego miasta, ale z dwójką małych dzieci i z poruszaniem się środkami komunikacji miejskiej wcale nie było to tak dużo.

Pierwszym punktem w Warszawie było spotkanie z Elizabeth.
Spacerowaliśmy z nią po Starym Mieście, spędziliśmy czas pod Warszawską Syrenką, która była punktem obowiązkowym i odpoczywaliśmy w kawiarni A.Blikle na Nowym Świecie.

Do mieszkania wróciliśmy bardzo późno, a już od rana wyruszyliśmy na kolejne zwiedzanie, którego pierwszym punktem był Stadion Narodowy.

Na stadionie mieliśmy Panią Przewodniczkę, która oprowadziła na po trybunach, szatniach, pomieszczeniach podziemnych i salach konferencyjnych.
Chłopcy byli pod ogromnym wrażeniem i bardzo się cieszyli z tej wyprawy.
Podczas zwiedzania przemieszczaliśmy się autobusami, tramwajami i metrem. To również było wspaniałą przygodą, bo chłopcy nie często mają okazję przejechać się autobusem czy tramwajem, nie mówiąc już o metrze, którym jechali po raz pierwszy w życiu. Ja jechałam paryskim metrem kilkanaście lat temu i dla mnie rónież było to wtedy duże przeżycie.

Odwiedziliśmy również Centrum Nauk Kopernik, w którym spędziliśmy ponad 6 godzin. Dzieciaki nie chciały z tamtąd wychodzić bo co krok czekały ich nowe doświadczenia i atrakcje.
To był nasz punkt obowiązkowy.!
W Centrum Nauk Kopernik odwiedziliśmy również Planetarium.
Byliśmy na filmie "Tajemnica kartonowej rakiety". Dominiś z Planetarium wyszedł z wypiekami na twarzy, bo bardzo mu się podobało.
Do Centrum dobrze jest zabrać dzieciom ubranie na zmianę, bo wszystko można dotknąć i zobaczyć, a wielką atrakcją były doświadczenia wodne, w których aktywnie brali udział.

W jednym z pomieszczeń odbywał się Teatr Wysokich Napięć, w któym brałam czynny udział :)

Po dniu pełnym wrażeń w Centrum byliśmy bardzo zmęczeni, ale wybraliśmy się jeszcze do Pałacu Kultury i Nauki i wiechaliśmy tam na 30 piętro, z którego podziwialiśmy piękne widoki.
Ostatniego dnia wybraliśmy się do Łazienek. Spacerowaliśmy alejkami i płynęliśmy gondolą przy Pałacu na Wodzie.

Później pojechaliśmy do Zamku Królewskiego, którego zwiedzanie przełożyliśmy na następny raz, bo chcieliśmy jeszcze zdążyć do Muzeum Powstania Warszawskiego. Jadąc tam w autobusie widziałam  reklamę książki Joanny Papuzińskiej "Mój tato szczęściarz" i to dodatkowo spowodowało, że nie mogliśmy pominąć tego miejsca.

Podczas zwiedzania Muzem Dominiś zadawał mnóstwo pytań. Chłopcom podobała się Sala Małego Powstańca, w której słuchali przez słuchawki powstańczych opowieści.

Na miejscu udało nam się również kupić reklamowaną książkę oraz książkę Michała Rusinka "Zaklęcie na "w"."w cenie przygotowanej specjalnie dla tego miejsca.

Bardzo się cieszymy z tej wyprawy i miło ją wspominamy. Zwiedzając ją często przychodziły mi do głowy słowa wiersza, którego Dominik uczył się w zerówce. Wtedy zastanawiałam się jakie będą moje wrażenie po odwiedzinach w stolicy. Dziś mogę stwierdzić, że zgadzam się ze słowami poety Juliana Tuwima.

          Warszawa

Jaka wielka jest Warszawa!
Ile domów, ile ludzi!
Ile dumy i radości
W sercach nam stolica budzi!

Ile ulic, szkół, ogrodów,
Placów, sklepów, ruchu, gwaru,
Kin, teatrów, samochodów
I spacerów, i obszaru!

Aż się stara Wisła cieszy,
Że stolica tak urosła,
Bo pamięta ją maleńką,
A dziś taka jest dorosła.