Zawód - MAMA

Wczoraj z ciekawości zadałam Wam pytanie w jakim zawodzie mnie widzicie. Pewnie bym o tym nie pisała, ale jest to jedno z najczęściej zadawanych pytań w mailach. Czasem przeglądając Wasze blogi sama się zastanawiam w jakim zawodzie pracujecie lub jeśli jesteście z dziećmi w domu to z wykonywania jakiego zawodu zrezygnowałyście.
Moje dzieci co chwilę zmieniają zdanie co do tego jaki zawód chcą wykonywać. Nikuś już marzył o tym aby być strażakiem, później budowlańcem, cukiernikiem i listonoszem aż wymyślił sobie, że zostanie cukrowym listonoszem. Wymyśliliśmy bajkę o cukrowym listonoszu i bardzo mu się podoba. Często podsuwa mi pomysły na torty, smakowite babeczki czy nowe smaki lodów.
Dominiś marzył o byciu policjatem, projektantem, budowlańcem ale obaj zawsze na pierwszym miejscu mówią, że chcą zostać tatą. Ostatnio nawet między sobą rozmawiają ile będa mieli dzieci, opowiadają sobie o tym, że będa się odwiedzać, kupować prezenty na Mikołaja swoim dzieciom. Wymyślają jakie dadzą imiona swoim dzieciom. Nikuś powiedział, że będzie miał trzech synów, ale jak urodzi się dziewczynka to też może być i zdradził mi w tajemnicy jak będzie miała na imię. Byłam w szoku i trudno mi było powstrzymać się od śmiechu.
Chłopcy pytają mnie czy jak już  zostanę babcią to czy będę odwiedzać swoje wnuki i piec im takie smakołyki jak dla nich piekę. Wzruszyłam się i cieszę się na samą myśl o tym, że kiedyś może zostanę babcią.
Póki co ogromnie się cieszę, że jestem mamą. Ja nie miałam takich wymarzonych zawodów jako dziecko, ale marzyłam o tym, żeby zostać kiedyś mamą. Dzięki Bogu to się spełniło. Lubiłam bawić się w szkołę, bibliotekę, sklep ale moja ulubiona to lalkami i w domek. Mieszkałam na jednym podwórku z moją kuzynką Agnieszką rok starszą ode mnie. Na przeciwko mieszkała Kasia, a dwa domy Madzia. Z drugiej strony ulicy Ela. Wszystkie byłyśmy w podobnym wieku. Naszą ulubioną zabawą było urządzanie na podwórku swoich domków i zabawa w dom i lalkami. Całą zimę w piwnicy gromadziłam tzw przydasie (stare łyżki, opakowania po serkach, margarynie, małę słoiczki po przecierze pomidorowym itp), które wiosną gdy tylko stopniał śniegi pogoda była znośna wyciągałyśmy na dwór i urządzałyśmy swoje domki. Gotowałyśmy zupki, piekłyśmy ciasta, do których podbierałyśmy z domu mąkę i inne sypkie produkty, chodziłyśmy na zakupy, a w niedzielę do Kościoła, który znajdował się kilkadziesiąt metrów od naszego domu. Obowiązkowa była ładna sukienka i buty na obcasie pożyczone od mamy. W sklepie płaciłyśmy liśćmi. Urządzałyśmy kwiaciarnie, a podczas deszczowych dni bawiłyśmy się w biuro, bibliotekę, szkołę. Potrafiłyśmy się tak bawić od rana do wieczora. Nie pamiętam jednak, żebym miała jakiś wymarzony zawód.

A to ja narysowana ostatnio przez Nikusia.

O przyszłym zawodzie zaczęłam myśleć dopiero w liceum. Mój dyrektor, z którego rodzinką do dziś się przyjaźnimy widział mnie w roli nauczycielki przedszkola lub wczesnoszkolnej. Ja nie czułam się na siłach. Ograniczał mnie mój antytalent do śpiewania i występowania na forum. Już oczami wyobraźni widziałam jak stoję przed gromadką dzieci i nie wiem jak je zająć, jak ich nauczyć piosenki itd. Nie wierzyłam we własne siły, ale też nie czułam, żeby to było moje powołanie.
To czym się interesowałam to była kosmetyka. Uwielbiałam malować paznokcie. Ciągle wymyślałam jakieś kolorowe wzorki. W szkole starałam się chować paznokcie, żeby nie rzucały się w oczy. Nie nosiłam makijażu, ale paznokcie lubiłam mieć pomalowane.
Byłam konsultantką i zajmowałam się rozprowadzaniem kosmetyków, których sama posiadałam ogromne ilości.
Zbierałam od mojej chrzestnej i sąsiadki już przeczytane gazety i wycinałam z nich nowości kosmetyczne, rady pielęgnacyjne itd. Założyłam sobie segregator do którego te wszystkie wycinki wklejałam.
Od trzeciej klasy liceum wiedziałam już na jakie studia chcę iść i oprócz wiedzy jaką zdobywałam w liceum podczas przygotowania do matury uczyłam się studiując Biochemię Harpera czy dostępne na rynku gazety Kosmetyczne.
Zdecydowałam się iść na Pedagogikę Zdrowia -Kosmetologię po czym szybko się okazało, że studia nie spełnią moich oczekiwań bo są bardzo teoretyczne i bardzo pedagogiczne. Mimo to dawały mi dużo radości, a wiedza pedagogiczna, którą na nich zdobyłam przydaje mi się w wychowaniu dzieci bo mieliśmy wspaniałą Panią Profesor, która przekazywała nam ją nie tylko pod kątem nauczania, ale także wychowania dzieci.
Polecam książkę Rewolucja w uczeniu, którą ona nam poleciła i do dziś do niej zaglądam.
Najbardziej na studiach zaciekawiła mnie dermatologia i to jej się poświęciłam. Sama mam problemy dermatologiczne i alergiczne więc w tych zajęciach uczestniczyłam bardzo chętnie. Nieskromnie się pochwalę, że pracę napisałam na 6. Zagłębianie wiedzy na temat chorób skóry co dla niektórych było obrzydzeniem, mnie pasjonowało.

Po ukończeniu studiów stwierdziłam, że praktycznej wiedzy nauczyły mnie one tyle co nic i zrobiłam sobie roczny kurs kosmetyczny, który w połączeniu z wszystkimi szkoleniami jakie przeszłam przygotował mnie do pracy w zawodzie. Jednocześnie zgłosiłam się jako pomoc w gabinecie kosmetycznym, gdzie utwierdziłam się w tym, że to jet to co chcę robić.
Skończyłam kursy i chciało mi się jeszcze uczyć, dlatego postanowiłam zrobić sobie dodatkowo studium kosmetyczne. Podczas rozmowy z Panią dyrektor stwierdziła ona, że z takim wykształceniem to ona mnie chętnie przyjmie ale jako nauczyciela Kosmetologii w studium kosmetycznym. I tak zaczęła się moja przygoda z edukowaniem innych.
Swoje studium i tak skończyłam już jako mama Dominisia mimo, iz wiedziałam, że do pracy prędko nie wrócę.
Praca pedagoga owszem podobała mi się bardzo. Na początku dziwnie było uczyć niektóre kobiety starsze od siebie. Przełamałam swój wstyd, na szczęście śpiewać przed słuchaczkami nie musiałam. Jednak w pracy kosmetyczki czułam się najlepiej.
Odkryłam to najbardziej wtedy, gdy miałam okazję przeprowadzić samodzielnie swój pierwszy zabieg kosmetyczny na klientce, która była z mojej pracy bardzo zadowolona.
Gdy przyjeżdżałam na weekendy do domu robiłam henny, pazokcie, pedicure, makijaże na imprezy i bardzo to lubiłam.
Lubię to robić i lubiłam swoją pracę, ale "siedzienie" w domu z dziećmi wolę 100 razy bardziej.
Kto wie, może kiedyś wróce do zawodu, ale teraz kosmetyka zbytnio mnie nie interesuje. W mojej kosmetyczce nie ma już miliona kosmetyków. Kiedy zaczęłam zgłębiać ich skład na zajęciach z chemii surowców kosmetycznych po kolei zaczęłam je eliminować. Moja rozleniwiona od kremów skóra sama zaczęła pracować i nie potrzebuje już tych wielu mazideł.
Ja mówi przysłowie "szewc bez butów chodzi", ze mną jest podobnie. Paznokci nie maluję tak często, mam nietolerancję na wiele kosmetyków i jedyne czego używam do twarzy to kredki, tuszu i błyszczyku i to czasami, a krem i podkład sporadycznie. Po 30 postanowiłam poszerzyć swoje zasoby kosmetyczne, ale jakoś tak to się odwleka. Może na wiosnę:)
Praca sprawiała mi wiele radości. Miałam szansę pracować w profesjonalnym gabinecie kosmetyki estetycznej, ale nie wyobrażam sobie tego wogóle.
Pytacie dlaczego nie pracuję?
Zawsze chciałam być z dziećmi w domu i to mi sprawia ogromną radość. Dziaisaj była u nas gromadka dzieci - koledzy ze szkoły i przedszkola oraz jedna koleżanka. Skradali  się, bawili, śmiali, pomagali szykować gorącą czekoladę, kakao i naleśniki. Cieszę się, że mam czas na to aby być z nimi ispędzać wspólnie czas, obserwować ich. Cieszę się, że mogę zawozić i przywozić dzieci do szkoły. Usłyszeć po wyjściu z sali ich wrażenia i świeże relacje. Cieszę się, że mogę im uszykować ciepły obiad, który czeka po powrocie i upiec jakiś deser.
Zawsze przydałaby się dodatkowa pensja. Wydatki były, są i będą, ale zawsze można z czegoś zrezygnować. Nie muszę mieć nowych  mebli, modnych ciuchów. Pierwszy wyjazd nad morze tyle czekał i jeszcze poczeka, ale dzieci nie będą czekać. Z każdym dniem są coraz większe. Każdego dnia zdobywają nowe umiejętności i cieszę się, że jestem z nimi.
Każdy wybiera swoją drogę. Nie umiem Wam doradzać co zrobić. Niektórzy spełniają się w pracy, a po niej są najlepszymi mamami pod słońcem dla swoich dzieci. Inne mamy siedzą cały dzień w domu i już nie mogą wytrzymać mówią, że chętnie by poszły do pracy nawet za darmo byle by tylko wyrwać się z domu. Niektórzy nie mają wyjścia muszą pracować. Znam też Supermamy, które potrafią wszystko pogodzić i czują się szczęśliwe. Nikogo nie oceniam. Jeśli miałabym jeszcze raz wybierać wybrałabym to samo.
Dziękuję Wam za te maile. Mam nadzieję, że zaspokoiłam Waszą ciekawość :). Odpowiedź z księgową mnie zaskoczyła. Z bibliotekarką nie bo i takie pytania w mailach się zdarzały czy pracuję w bibliotece. W sumie kiedyś może fajnie by było:)
Sama jestem ciekawa co Wy robicie i jak macie ochotę  się podzielić to zapraszam:)
Pozdrawiam Was serdecznie!

A na koniec piosenka, którą bardzo lubię i polecam.