Dziennik niecodzienny czyli sztuka uważności

Sztuką jest w codzienności odnaleźć małe zachwyty, nad rzeczami zwyczajnymi, które czynione z miłością stają się arcydziełami.

Taka myśl przyszła mi dziś do głowy, gdy zastanawiałam się nad tym, co by tu napisać w poście o moich kalendarzach. Prosiła mnie o to już niejedna czytelniczka. O kalendarzach pisałam już kilka razy,między innymi tutaj.
Odkąd byłam nastolatką marzyłam o tym, żeby pisać pamiętnik. Nigdy nie wytrwałam dłużej niż 3 dni. Po trzech dniach to co napisałam wydawało mi się głupie i bez sensu, dlatego wydzierałam to z zeszytu i paliłam od razu w piwnicy w piecu.
W ostatniej klasie liceum dostałam, a może sama kupiłam  kalendarz. Wiedziałam już na jakie studia chcę iść, ale jeszcze nie wiedziałam gdzie, uczyłam się do matury, martwiłam się o studniówkę, no bo nie miałam z kim iść i wiele, wiele dylematów i wyborów życiowych mnie wtedy czekało.
Postanowiłam, że najważniejsze rzeczy będę zapisywać właśnie w tym kalendarzu.
Czasem tych zapisków było więcej, a czasem mniej. Są też dni, a nawet tygodnie gdzie nie było ich wcale.
Ten kalendarz to 2002 rok.
Tak się składa, że jest to rok, w którym poznałam mojego męża.
Zdałam maturę.
Poszłam na studia.
Zaczęłam się spotykać z Pawłem, a im dłużej się spotykaliśmy, tym tych zapisków było więcej.
W roku 2003/2004 zamiast kalendarza postanowiłam, że będę pisać pamiętnik. Obiecywałam sobie, że tym razem będę go sumiennie prowadzić. Niestety zapisków w nim niewiele. Ale kilka najważniejszych jest.
Aż przyszedł rok 2005. Dokładnie 100 dni przed ślubem postanowiłam, że będę pisać taki dziennik z przygotowań do ślubu. Pisałam, pisałam i też tylko kilkadziesiąt stron zapełniłam.
Ostatnio znalazłam te kilkadziesiąt stron, pięknie zapisanych czarnym piórem. Nad każdym zapiskiem cytat. Brakło mi wytrwałości.
Ślub był w grudniu, a już na początku kolejnego roku pod moim sercem mieszkał mały lokator.
Kupiłam sobie taki malutki kalendarz, żeby mieć go zawsze przy sobie i w nim zapisywać wszystkie ważne daty i najważniejsze wydarzenia, wizyty, listy zakupów wyprawkowych.
Gdy urodził się Dominik znów chciałam zacząć pisać pamiętnik, bo życie wtedy nabrało innych barw i wszystko było takie nowe i fascynujące.
Jednak bardzo szybko poległam i przekonałam się po raz kolejny, ze nie ma jak kalendarz.

Uwielbiam czytać cudze dzienniki, pamiętniki i listy.
Moje życie dla innych może nie jest wcale ani ciekawe, ani fascynujące, ale to moje życie i moja codzienność.
Zajrzałam ostatnio do tego pierwszego kalendarza z 2002r, a tam na ostatniej stronie list do mojego Męża, z 2011 roku, napisany po przeprowadzce na nasze pięterko. Choć był krótki i nie dokończony, to przypomniał mi się dzień, w którym go pisałam. Wystarczyło te kilka szczegółów w nim zawartych.
     

                                                                                                                                                             

Od 2008 roku prowadzę już tylko kalendarze. Choć mam kilkanaście jakiś zeszytów i notesów to każdego roku kalendarz to podstawa.
Każdego dnia staram się choć kilka słów zapisać.
Nadal zdarzają się dni, a nawet tygodnie bez zapisków i wtedy po czasie siadam i uzupełniam.
Czasem mam problem z napisaniem co się działo dnia wczorajszego, ale po przejrzeniu smsów, czy z pomocą męża udaje mi się to odtworzyć.

Co zapisuję w kalendarzu?
Co się działo
Za co jestem wdzięczna
Gdzie byliśmy, co zwiedziliśmy
Kogo odwiedziliśmy lub kto nas odwiedził
Z kim się spotkaliśmy, lub z kim rozmawialiśmy
Do kogo lub od kogo list dostałam czy paczkę     
Spotkania, wizyty
Bilanse dzieci, bo od czasu do czasu je mierzę i ważę
Komu i który mleczak wypadł
Jaką książkę przeczytałam
Jaki film obejrzeliśmy
Zapisuję też cytaty takie na szybko, bo do cytatów mam osobny zeszyt.

Może dla kogoś nie ma w w tym nic pasjonującego, ale mnie to nasze życie bardzo pasjonuje i kocham je bardzo.
Jak nie mam przy sobie kalendarza, to robię zdjęcia. Po nich później mogę odtworzyć co, kiedy się działo.
W zeszłym tygodniu dostałam dwie paczki. Jedna od Bożenki, a druga od Joasi. Obie wzruszyły mnie ogromnie.

Taką śliczną dziewczynę na skuterze w białej ramce dostałam od Joasi. Zachwycił mnie ten obrazek.

Kalendarz wraz z stosikiem książek wożę w dalsze podróże. Często w drodze nadrabiam zaległości w zapiskach kalendarzowych.
Macie też tak, że czasem czytacie kilka książek na raz?

Jeśli zastanawiacie się nad zapisywaniem codzienności to polecam Wam kalendarze, a jeśli jesteście bardzo sumienni i systematyczni to polecam bullet journal, o którego prowadzeniu możecie poczytać na blogu Kasi 
Mnie niestety brak samozaparcia i takiej wewnętrznej dyscypliny. Chciałabym a po prostu mi się nie chce, dlatego wolę kalendarz.
A Wy prowadzicie takie kalendarze z zapiskami.