Rodzinny pamiętnik

Miałam to szczęście, że poszłam do fajnego liceum, w którym panowała prawdziwie rodzinna atmosfera. Naszym Dyrektorem Wychowawcą był cudowny człowiek, o wielkim sercu. Ma kochaną Żonę i trójkę cudnych dzieciaczków. Kiedy odwiedziłam go z moją przyjaciółką po raz pierwszy dał mi pamiętnik do którego miałam się wpisać. Wpisywali się do niego wszyscy goście, rodzina i przyjaciele oraz uczniowie, którzy odwiedzili ich po raz pierwszy. Nie pamiętam co w nim napisałam, ale był on dla mnie wielkim zaskoczeniem i stresowałam się, żeby nie napisać głupot:)
Bardzo spodobał mi się ten pomysł i kiedy po ślubie zamieszkaliśmy razem z mężem też prosiliśmy naszych przyjaciół o wpisanie się nam wtedy do takiej księgi pamiątkowej, którą dostaliśmy na Ślub. Planując przeprowadzkę do domowego zakątka zrobiłam okładkę do naszego rodzinnego pamiętnika. Wycinałam w kształcie kwadratu kartki z bloku technicznego. Każdy kto po raz pierwszy nas odwiedził mógł się nam wpisać. Lubię w wolnej chwili przeglądać ten pamiętnik i wspominać tamte odwiedziny.

Uwielbiam przyjmować gości, planować co upiec, a co dobrego zrobić do jedzenia. Lubię gdy przychodzą do nas dzieci. Często słyszę, że powinnam domowe przedszkole założyć:)
Lubię oglądać te radosne rysunki, które dla nas tworzą te małe rączki naszych gości.

Najświeższego wpisu dokonała moja ciocia, która korzystając z okazji, że dzieciaki powyciągały dziurkacze, cekiny i guziki, pięknie nam swój wpis przyozdobiła. Moja przyjaciółka Sylwia, która z rodzinką odwiedziła nas w zeszłe lato narysowała nam piękny rysunek.

Czasem czytając te wpisy przypominam sobie co wtedy jedliśmy. Do tych wszystkich wpisów dołączę jeszcze zdjęcia, które mam nadzieję, że wkrótce wywołam.
Cieszę się, że w naszym pamiętniku mamy wpis Pana Dyrektora i jego cudownej Żony oraz rysunek ich najmłodszej córeczki. Ich odwiedziny były dla nas wspaniałym wydarzeniem. Mam nadzieję, że wkrótce znów nas odwiedzą, bo bardzo lubimy się z nimi spotykać. Mimo, że od matury minęło już 11 lat to nadal mamy kontakt. Żona mojego Dyrektora jest dla mnie wzorem matki i żony. Za każdym razem kiedy ich odwiedzamy czuję jakbym przeszła jakiś kurs macierzyństwa, wychowania. Mój mąż doświadcza tego samego ze strony mojego Dyrektora. Jestem bardzo wdzięczna za moją rodzinę, naszych przyjaciół, znajomych i wszystkie dzieci, które przekraczają próg naszego domowego zakątka i ogrzewają go swoimi ciepłymi myślami, rozmowami, zabawą i radosnymi śmiechami.
"Pamięć serca nazywa się wdzięcznością" Phil Bosmans

Polecam Wam ten sposób zachowywania wspomnień:)
Pozdrawiam Was wiosennie!
Iza