Błogosławić znaczy życzyć szczęścia

Dziś Dzień Dziecka :)
Tak sobie  w ciągu dnia myślałam o tym dzisiejszym święcie i o tym co bym chciała Wam powiedzieć i napisać. Zebrało mi się dziś na wspomnienia, stąd ta dawka zdjęć. Kilkanaście ujęć wybranych spośród tych ulubionych. Buzia sama mi się śmieje, gdy patrzę na te zdjęcia.

Jestem potwornie zmęczona, niewyspana i jeszcze chora. Mogłabym wyszukać co najmniej 10 dolegliwości. Mimo to odczuwam wielką radość i szczęście, 
że mamy dzieci,
że mam dla kogo prać sprzątać i gotować, 
że mam kogo trzymać za małą, cieplutką rączkę, 
że moje marzenie się spełniło.

Wieczór to taki wyjątkowy czas. Często bardzo nerwowy, 
że już człowiek chciałby się położyć, a jeszcze tyle rzeczy do zrobienia. 
że dzieci znów wołają jeść, a przed chwilą udało się uciec z kuchni,
że jeszcze plecak nie spakowany i książka do biblioteki nadal się nie znalazła,
że mimo zmywania naczyń, nowe wciąż się pojawiają, a po kolacji kuchnia wygląda, tak, że chce się z niej zmykać,
że dzieci chcą aby im poczytać, a już tak późno i sił brak,
że jeszcze pranie, które zrobiło się rano, przez tą jazdę w ciągu dnia, bieg i pośpiech nadal czeka na rozwieszenie,
że ten przypalony ganek, co to się go dwa dni temu zalało wodą, nadal stoi nie domyty,
że dzieci już powinny być w łóżkach bo za mało snu będą miały i rano nie będzie można ich  do szkoły dobudzić.
że samemu chciałoby się już położyć spać, a na łóżku zamiast miłej lektury, leży kolejny stosik świeżych ubrań do wyprasowania,
że te rzeczy, które już kilka dni temu wyciągnęłam z szuflady, aby sobie w niej ładnie poukładać nadal leżą na podłodze, bo wtedy musiałam gdzieś jechać, a potem wciąż było coś nowego do zrobienia
że ..........
Tych, rzeczy, które mnie denerwują wieczorem jest bardzo wiele.


Nie jestem idealną mamą, tak jak o mnie piszecie. Czasem przypalę garnek, naleśnika (tak jak dziś rano), mam bałagan, zdarte do połowy paznokcie, krzyknę na dzieci!!! Tak, tak zdarza mi się, a o to często pytacie mnie w mailach i o wiele innych rzeczy. Czytając te pytania uśmiecham się. 
Jednak jest taka chwila wieczorem, która często mnie wzrusza, to BŁOGOSŁAWIEŃSTWO.
Staramy się modlić z dziećmi codziennie.
Rano najczęściej modlimy się w samochodzie, a wieczorem nasza modlitwa wygląda różnie. 
Moja ulubiona, to ta, gdy z dziećmi wspólnie klękamy i każdy za coś dziękuje. Ta modlitwa wzrusza mnie najbardziej i uczy wdzięczności, za te drobne rzeczy, które dla dzieci są czymś wielkim. Córki, naszych przyjaciół, którzy są dla nas wzorem wiary, rodzicielstwa i małżeństwa, nauczyły nas takiej krótkiej i bardzo pięknej modlitwy, podczas gdy u nas nocowały, pewnego lata:
"Mój dobry Ojcze,kładę się spać,
nic złego nie może mi się stać
mam za obronę znak krzyża świętego
w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego"
Czasem modlitwa to tylko znak krzyża, czasem każdy modli się osobno, a bardzo często modlimy się Apelem Jasnogórskim. Najwspanialsze jest to, że każdy dzień kończymy błogosławieństwem. Błogosławimy się na wzajem, czyniąc znak krzyża na swoich czołach i składając pocałunek. 
Dzieci to uwielbiają i czekają na to. Czasem, gdy dzień jest wyjazdowy i bardzo intensywny, potrafią wyjść z łózka, aby upomnieć się o błogosławieństwo, bo to dla nich coś bardzo ważnego.
Czas błogosławieństwa, to też chwila, gdy serce się skrusza i często przeprasza się drugą osobę, za przykrości jej wyrządzone. Skutecznie działa to na dzieci, które wcześniej nie chciały przyznać się do swojej winy. Wtedy właśnie, kiedy czują jeszcze mocniej okazywaną im miłość rusza je sumienie ;)

Mam taką książkę, którą dostałam od mojego męża, nie długo po tym jak się poznaliśmy.
Książka nosi tytuł "36 sposobów kochania."
Podczas szukania wspomnianej, zagubionej książki z biblioteki wpadła mi w ręce i postanowiłam ją sobie poczytać. Tam są piękne słowa o błogosławieństwie:

"BŁOGOSŁAWIĆ to chcieć dobra tego czy tej, którego, czy którą wybrałeś,
nie chcąc w zamian nic dla siebie.
To bezinteresowne pragnienie i troska, by druga osoba była kimś wspaniałym, a nie fałszowanie, czy pomniejszanie jej dobroci; to pozwolić jej dać z siebie bezinteresownie to co najlepsze.
To pomagać temu komuś, by stał się płodny, twórczy we wszystkich wymiarach swej istoty i swego życia. Czynić go lepszym, pozwalając mu, by doświadczył swej dobroci, wszystkiego, co jest w nim pozytywne- swego pragnienia życia, znalezienia swego miejsca w świecie, pragnienia, by wzrastać, stawać się lepszym, także potrzeby bezinteresownego dawania, bycia dla kogoś jak źródło, bycia pożytecznym, a także pragnienia miłości, aż do ofiarowania swego życia...
To życzyć mu najlepszych rzeczy, jakich mógłby się spodziewać i dziękować  mu za to, że istnieje, bo bez niego nie byłoby cię dziś tam, gdzie jesteś. "

Czyż właśnie nie tego wszystkiego chcemy dla naszych dzieci?
Ja marzę aby te błogosławieństwa się spełniły!

Chłopcy już dawno zasnęły z błogosławieństwem na czole. Cieszę się, że mogliśmy uczynić ten dzień dla nich radosnym.
Kocham dzieci! To moja radość i pasja.
Dziś wspominałam swoje dzieciństwo. My ten dzień w szkole świętowaliśmy zabawą na placu szkolnym, często każda klasa ubierała się w innym kolorze i mieliśmy paradę wokół szkoły i nie tylko. Byli przebierańcy, konkursy i funkcja nauczycielki, którą miałam okazję spełniać w starszej klasie. Nauczyciele mieli wolne od prowadzenie lekcji i tylko nas doglądali, a wcześniej wyznaczone dziewczyny, szły uczyć dzieciaki z klas młodszych. Najczęściej robiłyśmy im zadania z matematyki, zagadki i rysowanie.
W domu też bawiłyśmy się z koleżankami w szkołę, jednak kiedy przyszło co do czego i trzeba było wybrać studia nie wybrałam nauczania początkowego. Cieszę się z tego wyboru i cieszę się, że mimo to mam kontakt ze szkołą i z dziećmi.
Wczoraj wróciłam z dwudniowej wycieczki. Była na niej klasa 3 czyli Dominika, 5 i 6. W sumie 40 dzieci. Na wycieczce było również 3 nauczycieli i ja. Na wycieczkę pojechałam chora, ale bardzo zadowolona, wróciłam zdrowsza, jeszcze bardziej zadowolona i potwornie zmęczona.
Bardzo lubię spędzać czas z tymi dziećmi. Siedziałam na końcu z 5 i 6 klasą. Obsłuchałam się ciekawych rozmów, pomogłam rozwiązać kilka konfliktów, zorganizowałam konkurs i salon fryzjerski dla dziewczyn z klas 5 i 6, którym spodobała się fryzura jaką zrobiłam pani od angielskiego.
To był wspaniały i radosny czas.
Wiem, że się powtarzam, ale cieszę się ogromnie, że mam dzieci, że jestem mamą.
Dobry Ojciec obdarzył mnie wielkim błogosławieństwem - RODZINĄ i jestem z tego powodu bardzo wdzięczna i szczęśliwa.