Pamiątek ze swojego dzieciństwa ma tylko kilka. Najcenniejsze to kilka listów, zdjęcia i lalka.
Kiedyś, gdy byłam jeszcze w liceum oglądałam jakiś film, na którym mama dorosłej córki wyciągnęła z szafy pamiątkowe pudełko i wręczała je córce w dniu jej ślubu.
Później motyw takiego pudełka widziałam jeszcze na kilku filmach. Bardzo spodobał mi się pomysł i postanowiłam, że jak będę miała dzieci to też będę zbierać skarby z ich dzieciństwa do takiego pudełka.
Marzyłam aby mieć dzieci, aby mieć dla nich czas i być dla nich dobrą mamą.
Gdy moje marzenie się spełniło i urodził się Dominiś oczywiste było dla mnie, że wkrótce na świecie pojawi się drugie dziecko.
Mając trzy siostry nie wyobrażałam sobie aby mieć jedynaka. W szkole miałam kolegę, który nie miał rodzeństwa i myślę, że był z tego powodu nieszczęśliwy, bo często do nas przychodził po to tylko aby z nami posiedzieć, podrażnić się z moimi siostrami, pograć w warcaby czy pooglądać telewizję.
Jak pisałyście w komentarzach siostra może być nawet za oceanem, ale zawsze jest ta świadomość, że jest.
Wiem, że nie zawsze to jest oczywiste, że jak pojawi się jedno dziecko, to z drugim też pójdzie tak łatwo. Doświadczyły tego bliskie mi osoby. Mimo to miałąm jakąś taką nadzieję i pewność w sercu, że to drugie dziecko pojawi się w naszej rodzinie.
Z perspektywy 6 lat widzę, że nie ma większego daru jaki możemy ofiarować swojemu dziecku jak nasza miłość i ... rodzeństwo :)
Z całego serca jestem wdzięczna za naszą rodzinę i cieszę się, że mam czas. Mam go wtedy jeśli chcę.
Nazbierało mi się maili, które czekają na odpisanie. W niektórych są bardzo prywatne pytania. Nie odpisuję na nie. W niektórych jest nutka żalu o to jak wygląda moje życie.
To prawda jest kolorowe, ale nie jest wolne od trosk. Każdego dnia staram się dobierać barwy do palety kolorów naszego życia.
Często wkrada się tam szarość, a nawet czerń. Wtedy jest smutno, ale jest rodzina i to najważniejsze.
Dzieci potrafią, w niezwykły sposób kolorować nasze życie i kocham je za to bardzo mocno.
Im także staramy się stwarzać barwne dzieciństwo, pełne uśmiechów, buziaków, przytulańców, opowieści, książek, bajek, zabaw i zabawek.
Razem tańczymy, skaczemy, czytamy i uczymy się czytać, rysujemy, pieczemy, gotujemy, chodzimy na spacery, śmiejemy się i płaczemy. Czasem nic nie robimy i też jest dobrze. Zdarza nam się złościć na siebie, zwłaszcza gdy w grę wchodzą obowiązki domowe.
Staram się zachować te wspomnienia zapisując je w notesikach, kalendarzach, pamiątkowych albumach, robiąc mnóstwo zdjęć, nagrywając filmiki czy chowając ich cenne skarby do pamiątkowego pudełka.
Pudełko powstało jeszcze zanim się Dominik urodził i najpierw była to mała drewniana skrzyneczka. Szybko okazało się, że jest ona stanowczo za mała i zamieniłam ją na pudełko. Kiedyś może uda mi się zdobyć kaieć ładne walizki, ale póki co to w tych pudełkach gromadzę skarby po moich chłopcach.
Pudełko Dominisia
Pudełko Nikusia
A w pudełkach znajdują się pierwsze buciki, ulubione zabawki, pukle włosów, opaski ze szpitala, ulubione zabawki, kartki z gratulacjami, kartki urodzinowe, zaproszenia od przyjaciół oraz pocztówki z pozdrowieniami i listy.
To pierwsze buciki chłopców. Zielone Dominisia i niebieskie Nikusia.
Mamy nawet w pudełęczku schowane resztki z pierwszych kredek.
Konik Sassy to ulubiona zabawka Dominisia. Długo mu służyła i trudno był się z nią rozstać.
Srebrna grzechotka to pamiątka z Chrztu Nikusia, a pociąg Dominisia.
Uwielbiam różne maleńkie puszki i pudełeczka.
To na ząbki Nikuś robił z koleżankami na zajęciach plastycznych. W nim schowane są ząbki.
Do mniejszego pudełka zbieramy znaczki te które się już nie mieszczą w klaserze, czy bilety z różnych miejsc oraz inne drobne skarby.
Do napisania tego posta natchnął mnie Nikuś, który uwielbia przeglądać swoje pudełko. Bez końca może słuchać opowieści o tym, jak pojawił się w naszej rodzinie. Za każdym razem zakłada na rękę pacynkową rękawiczkę czy ogląda swoje mleczaki.
W jego pudełeczku znajdują się już 4!!!
Po przejżeniu pudełka oglądamy zdjęcia w albumie lub fotoksiążkę. Często przyłanczam się do przeglądaniu pudełka i wzruszam się biorąc do ręki te maleńkie skraby. Za każdym razem zadaję sobie putanie :
KIEDY TE DZIECI TAK UROSŁY?
Rysunki i prace plastyczne chłopców składam do segregatora. Każdą pracę wkładam do koszulki foliowej.
Z tyłu staram się napisać datę.
Bilety i zdjęcia pragnę zamieśćić w kronice, ale nie mam na nią pomysłów. Chciałąbym aby tworzyła ją całą nasza rodzina i szukam inspiracji.
Może Wy macie jakieś swoje sposoby na kronikę? Prowadzicie? Może macie jakieś inspiracje z sieci?
Oglądaliście film Odlot. Bardzo podobał mi się album małżonków.
Jestem ciekawa Waszych pomysłów.
Serdecznie pozdrawiam!
